|
رویکرد جامعه‌‌شناختی به نقش روحانیت و امر سیاسی در تأسیس انقلاب اسلامی
|
سیدهاشم منیری*   1، سیدحسین اطهری2 |
1- دانشکده حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه فردوسی مشهد ، seyedhashem.moniri@mail.um.ac.ir
2- دانشیار دانشکده حقوق و علوم سیاسی |
|
|
چکیده: (476 مشاهده) |
| با پیروزی انقلاب اسلامی و درهم‌‌تنیدگی روحانیت و امر سیاسیِ برآمده از آن، کارویژه‌‌های سیاسی از درون کارویژه‌‌های مذهبی سرچشمه گرفته است. بررسی مقوله واحد دین و سیاست و تأسیس نظام اسلامی یکی از اهداف اولیه این پژوهش است که تلاش دارد به این پرسش پاسخ دهد که چه رابطه‌‌ی عینی و ذهنی بین امر سیاسی و روحانیت در تأسیس انقلاب اسلامی پدیدار شده و روحانیت از چه کارکردهایی برخوردار بوده است. در پاسخ به این پرسش فرضیه بر این استوار است که حفظ، تقویتِ وحدت و همبستگی ملی – اسلامی ازجمله مهم‌‌ترین کارکردهای نهادی مؤثر است که نقش روحانیت را در تکوین نظام اسلامی برجسته می‌‌سازد. یافته‌‌های پژوهش که به روش تحلیلی و مبتنی بر چارچوب نظری کارکردگرایی است نشان می‌‌دهد که حراست، حمایت و مصلحت سیاسی در جهت تأسیس نظام اسلامی، حوزه‌‌های نهادی را در زمینه‌‌های اجتماعی و سیاسی تقویت می‌‌کند. |
|
| واژه‌های کلیدی: روحانیت، نظام اسلامی، وحدت، هدایت، تأسیس نظام. |
|
|
|
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
انقلاب اسلامی (بعد از پیروزی انقلاب اسلامی)
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال پیام به نویسنده مسئول |
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
