دانشجوی دکتری روابط بین‌الملل، گروه علوم سیاسی، دانشکده حقوق و علوم سیاسی، دانشگاه گیلان، گیلان، ایران. ، Hamid.dorj@gmail.com
چکیده: (1494 مشاهده)
هم‌اکنون ایران و چین به‌عنوان دو بازیگر تجدیدنظرطلب در عرصه بین‌الملل شناخته می‌شوند که ضمن مخالفت بانظام بین‌الملل تک‌قطبی، در تلاش برای ایجاد نظام چندقطبی و تغییر معادلات به نفع خود بر آمده‌اند و در این راستا؛ به توسعه همکاری‌ها و مناسبات همه‌جانبه مبادرت می‌ورزند. امّا علی‌رغم تقویت روابط و توسعههمکاریها، نقش‌آفرینی عوامل خارجی و داخلی از شکل‌گیری روابط استراتژیک میان ایران و چین ممانعت می‌ورزد. لذا سؤال اصلی پژوهش این است که ایران و چین برای توسعه همکاری‌ها چه اقداماتی را در پیش گرفته‌اند و دلایل عدم شکل‌گیری روابط استراتژیک میان طرفین در چیست؟ فرضیه مقاله این است که نارضایتی‌ها و مخالفت ایران و چین با نظم تک‌قطبی و هژمونی آمریکا، ظرفیت و امکان لازم را برای توسعه همکاری‌ها و همگرایی تهران و پکن فراهم می‌سازد. با این وجود، عوامل و متغیرهای خارجی و داخلی تأثیرگذار باعث شده است تا از شکل‌گیری یک الگوی مشخص و یکسان در روابط ایران و چین جلوگیری شود و این روابط شکل استراتژیک پیدا نکند. روش مورد استفاده درایننوشتارتوصیفی ـتحلیلیمیباشد.
