|
بررسی ابعاد همکاری‌های ایران و چین و دلایل عدم شکلگیری روابط استراتژیک میان طرفین
|
حمید درج*   |
| دانشجوی دکتری روابط بین الملل دانشگاه گیلان ، Hamid.dorj@gmail.com |
|
|
چکیده: (379 مشاهده) |
| هم‌اکنون ایران و چین به عنوان دو بازیگر تجدیدنظرطلب در عرصه بینالملل شناخته می‌شوند که ضمن مخالفت با نظام بینالملل تکقطبی، در تلاش برای ایجاد نظام چندقطبی و تغییر معادلات به نفع خود بر آمده‌اند و در این راستا؛ به توسعه همکاریها و مناسبات همه‌جانبه مبادرت میورزند. امّا علیرغم تقویت روابط و توسعه همکاریها، نقشآفرینی عوامل خارجی و داخلی از شکلگیری روابط استراتژیک میان ایران و چین ممانعت میورزد. لذا سؤال اصلی پژوهش این است که ایران و چین برای توسعه همکاریها چه اقداماتی را در پیش گرفته‌اند؟ و دلایل عدم شکلگیری روابط استراتژیک میان طرفین در چیست؟ فرضیه مقاله این است که نارضایتیها و مخالفت ایران و چین با نظم تکقطبی و هژمونی آمریکا، ظرفیت و امکان لازم را برای توسعه همکاریها و همگرایی تهران و پکن فراهم میسازد. با این وجود، عوامل و متغیرهای خارجی و داخلی تأثیرگذار باعث شده است تا از شکلگیری یک الگوی مشخص و یکسان در روابط ایران و چین جلوگیری شود و این روابط شکل استراتژیک پیدا نکند. روش مورد استفاده در این نوشتار توصیفی- تحلیلی می‌باشد. |
|
| واژه‌های کلیدی: ایران، چین، همگرایی، روابط استراتژیک، نئورئالیسم. |
|
|
|
|
نوع مطالعه: پژوهشي |
موضوع مقاله:
اندیشه سیاسی امام خمینی(ره)
|
|
|
|
|
|
|
| ارسال پیام به نویسنده مسئول |
|
|
|
| ارسال نظر درباره این مقاله |
|
|
|
