جوامع مسلمان به دلیل حاکمیت ساختارهای ضعیف و فاسد اقتصادی و سیاسی و همچنین سیطره قدرت‌های خارجی، همواره مستعد الهام‌پذیری از انقلاب اسلامی ایران بوده‌اند؛ زیرا انقلاب اسلامی به مثابه گفتمانی هویتی تلقی می‌شود که با مناطق هم‌کیش و آیین خود نسبت مستقیم می‌یابد. مهم‌ترین سنجه‌های این نسبت را می‌توان در قالب دال مرکزی (هم‌نشینی دیانت و سیاست) و دال‌های شناور (استکبارستیزی، ظلم‌ستیزی، عدالت‌خواهی، آزادی‌خواهی و ...) و مقایسه آنها در گفتمان انقلاب اسلامی و انقلاب‌های تونس و مصر جستجو کرد که برآیند آن خیزش‌های هویت‌خواهانه جوامع اسلامی است و تحت تأثیر گفتمان اسلام سیاسی تحلیل می‌شود. بر این اساس، به واسطه گفتمان اسلام‌گرایی سیاسی است که انقلاب اسلامی توانسته استمرار تاریخی خود را حفظ کرده و اشاعه یابد. این اشاعه مرهون دال مرکزی گفتمان انقلاب اسلامی (هم‌نشینی سیاست و دیانت) و همچنین دال‌های شناور آن می‌باشد که در انقلاب‌های تونس و مصر تکرار شده‌اند.