امر سیاسی در درون یک گفتمان، براساس دوگانه ضدیت و همدلی و یا رابطه متضاد و خصمانه با گفتمان‌های «دگر» شکل می‌گیرد.گفتمان‌ها با تعریفی که از امر سیاسی ارائه می‌دهند از یک‌سو مرزهای هویتی میان نیروهای «خودی» و «دیگری» و از سوی دیگر به نزاع‌های سیاسی در یک جامعه معنا می‌بخشند. این موضوع سهم به‌سزائی در روشن‌ساختن وضعیت فعلی احزاب، گفتمان‌ها، دیالوگ‌ها و نهایتاً توسعه سیاسی و فرهنگ سیاسی ایفاء می‌نماید. با توجه به مقدمات فوق، پژوهش حاضر به بررسی مفهوم امر سیاسی در یک دوره مهم و تعیین‌کننده تاریخ ایران معاصر، یعنی انقلاب اسلامی می‌پردازد. این پژوهش بر آن است تا با استفاده از روش تحلیل گفتمان لاکلاو و موفه نشان دهد که صورت‌بندی مفهوم امر سیاسی در بین گفتمان‌های سیاسی در ایران بعد از انقلاب به چه صورت بوده است؟ برای دستیابی به پاسخ پرسش فوق، دو گفتمان لیبرال اسلامی وگفتمان اسلام سیاسی را که در دوران بعد از انقلاب اسلامی، در چارچوب نظام سیاسی، فرصت سیستم‌سازی و یا به تعبیری گفتمان‌سازی را یافتند، مورد بررسی قرار می‌گیرد.
Khorramshad M B, Jamali J. Politics and Political Discourses in Iran Following the Islamic Revolution (1979-2014). Scientific Quarterly Journal of Islamic Revolution Studies 2019; 15 (54) :165-184 URL: http://enghelab.maaref.ac.ir/article-1-1012-fa.html
خرمشاد محمدباقر، جمالی جواد. امر سیاسی و گفتمان‌های سیاسی در ایران بعد از انقلاب اسلامی (1392 ـ 1357). فصلنامه علمی مطالعات انقلاب اسلامی. 1397; 15 (54) :165-184
