:: دوره 13، شماره 46 - ( 1395 ) ::
جلد 13 شماره 46 صفحات 176-163 برگشت به فهرست نسخه ها
بررسی قلمرو دین و تبلور آن در قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران
مسعود راعی* 1، علی زمانیان جهرمی2
1- دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد ، masudraei@yahoo.com
2- دانشگاه آزاد اسلامی واحد نجف آباد
چکیده:   (3649 مشاهده)

یکی از مهم‌ترین محورهای مباحث کلامی دینی معاصر در جهان اسلام، مبحث «قلمرو دین» و یا «گستره شریعت» است که مشخص شدن آن، حیطه قانون‌گذاری بشر را در حوزه‌های مختلف حقوقی بیان می‌کند. درخصوص قلمرو دین، به‌طور‌کلی دو رویکرد حداکثری و حداقلی وجود دارد. پذیرش هریک از این دو رویکرد، تأثیرات زیادی در نظام حقوقی هر کشور خواهد گذاشت. قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران که برآمده از نگاه حداکثری به حاکمیت دین در عرصه‌های مختلف اجتماعی و سیاسی است، درصدد جاری ساختن اراده خداوند در کلیه شئونات زندگی جامعه دینی ایران است. این مطلوب، از اصول متعدد قانون اساسی و خصوصاً اصل چهارم آن قابل برداشت و استنتاج است. این مقاله با بررسی رویکردهای حداکثری و حداقلی به دین، به تبیین نگاه قانون اساسی به قلمرو دین و عوامل مؤثر در حداکثری شدن این نگاه می‌پردازد.

واژه‌های کلیدی: قلمرو دین، قلمرو حداکثری، قلمرو حداقلی، قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران.
متن کامل [PDF 236 kb]   (931 دریافت)    
نوع مطالعه: پژوهشي | موضوع مقاله: قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران


XML   English Abstract   Print



بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.
بازنشر اطلاعات
Creative Commons License این مقاله تحت شرایط Creative Commons Attribution-NonCommercial 4.0 International License قابل بازنشر است.
دوره 13، شماره 46 - ( 1395 ) برگشت به فهرست نسخه ها