1- دانشجوی دکتری مسائل ایران، گروه علوم سیاسی، واحد شهرضا، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرضا، ایران ، Nafiseh Sadat Ghaderi 2- دانشیار علوم سیاسی، گروه علوم سیاسی، واحد شهرضا، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرضا، ایران. (نویسنده مسئول) 3- استادیار حقوق، گروه حقوق، واحد شهرضا، دانشگاه آزاد اسلامی واحد شهرضا، ایران
چکیده: (980 مشاهده)
پس از پیروزی انقلاب اسلامی ادارۀ حکومت در چهارچوب احکام اولیۀ شریعت در عمل با بن‌بست‌هایی روبرو گردید که خروج از آنها جز با عبور از ظاهر شریعت میسر نبود. این مسئله، اجتهادات نوینی را می‌طلبید که توسط امام خمینی+ صورت پذیرفت. بدین‌ترتیب صورت‌بندی خاصی از نسبت میان قانون و شریعت موجب شکل‌گیری نظام سیاسی در وجهی متفاوت گردید. در این مقاله با محوریت قرار دادن اندیشۀ سیاسی امام خمینی+ و با روش توصیفی ـ تحلیلی، به‌دنبال پاسخ به این سؤال هستیم که سازوکارهای نظری پیرامون چالش میان شریعت و قانون در اندیشه سیاسی امام خمینی+ چیست؟ واکاوی اندیشۀ سیاسی امام خمینی+، این پاسخ را به همراه داشت که امام خمینی+ با قرائت فقهی خاصی به‌واسطۀ مفاهیمی چون حکم حکومتی و اصل مصلحت، احکام ثانویه، و ولایت «مطلقه» فقیه سازوکاری برای حل چالش میان شریعت و قانون ارائه داده‌اند.
