به رغم پیشرفت علم و فنّاوری ایران پس از انقلاب اسلامی؛ نظام علمی و فنّاوری اکنون در ایران با مشکلاتی جدی به ویژه در کارکردِ سیاست‌گذاری مواجه است. هدف پژوهش، مبتنی بر پارادایم تفسیری و روش فراترکیب، نشان دادنِ این مدعا است که نظریۀ شبکه‌های سیاستی، رهیافتِ مناسبی برای تبیین مشکلات ساختار نهادی سیاست‌گذاری علم و فنّاوری در ایران است. یافته‌های پژوهش دو مشکل جدی را در این باره نشان می‌دهد: مشکلات متناظر با نهادهای سیاست‌گذار و مشکلات متناظر با تعاملات بین آنها. بدین ترتیب نظریۀ شبکه‌های سیاستی به عنوان نظریه‌ای که بر اهمیت نقش «بازیگرانِ سیاستی» و «تعاملات آنها» تأکید می‌ورزد، می‌تواند راهکارِ مناسبی برای برون‌رفت از مشکلات یادشده باشد. بنابراین از یک سو به سیاست‌گذاران توصیه می‌شود بیش از پیش به تعاملاتِ نهادهای سیاست‌گذاری علم و فنّاوری توجه و از سوی دیگر به پژوهشگران توصیه می‌شود برنامه‌های پژوهشیِ ویژه‌ای برای حل این مسئله آغاز کنند.