این مقاله با استفاده از روش نورمن فرکلاف، گفتمان صدور انقلاب امام خمینی+ را مورد بررسی قرار می‌دهد و به دنبال پاسخ به این سؤال است که گفتمان صدور انقلاب، با کدام پیش‌فرض‌ها و با کدام دلالت‌های ضمنی در فاهمه عمومی وارد و جاذبه ایجاد کرده بود؟ در این مقاله اثبات می‌شود که رابطه تعاملی بینِ متن و زمینه و تکیه بر ایدئولوژی اسلام، موجب هژمون شدن اندیشه امام خمینی+ در باب صدور انقلاب گردیده است. همچنین این امر، خود باعث تفهم معنایی گفتمان صدور انقلاب و دریافت رابطه پیچیده قدرت و ایدئولوژی در گفتار ایشان می‌شود و نشان می‌دهد گفتمان صدور انقلاب امام خمینی+ در راستای بازتولید ساختار قدرت انقلابی و تداوم مشروعیت آن تکوین یافته است.
