فرهنگ یکی از پایدارترین مؤلفه‌های قدرت ملی و عامل کاتالیزور در مناسبات جهانی قلمداد شده و سران کشورها با استفاده از دیپلماسی فرهنگی و راهبرد «حمایت‌گرایی مثبت»، بودجه بسیاری را جهت هدایت افکار عمومی جهان با هدف تأمین منافع بدون کاربرد زور صرف می‌نمایند؛ اما در سال‌های اخیر انتقاداتی نسبت به بودجه و کارایی مراکز مشابه در ایران مطرح می‌شود. این مقاله درصدد بررسی آن است که جامعه المصطفی|العالمیه، چه نقش و جایگاهی در تأمین منافع ملی جمهوری اسلامی ایران از طریق دیپلماسی فرهنگی دارد؟ این مقاله با استفاده از روش توصیفی ـ تحلیلی مبتنی بر مطالعات کتابخانه‌ای و میدانی بر آن باور است که این مرکز فعال در عرصه دیپلماسی فرهنگی، از طرق مختلف به ارائه تصویر مثبت از اسلام، ایران و تشیع در میان اقشار فرهیخته کشورها و همچنین خنثی‌سازی جلوه‌های منفی در افکار عمومی منطقه و جهان می‌پردازد.
