1- دانشگاه علامه طباطبائی ، keivanhosseiny@atu.ac.ir 2- دانشگاه علامه طباطبائی
چکیده: (3433 مشاهده)
پس از انقلاب اسلامی ایران در سال 1357 و تیرگی در روابط ایران و آمریکا، علی‌رغم همکاری‌های محدود مانند کمک سپاه در حمله نظامی آمریکا به مواضع طالبان، روابط دو کشور در «وضعیت تنش» قرار داشته است. با تحول در نظام بین‌الملل، محیط کنش و کنشگران در دوران پساجنگ سرد، آمریکا با رهبری در حوزه علمی تلاش نمود با بهره‌مندی از دیپلماسی علمی، به‌دلیل ظرفیت تعامل‌سازی جهانی علم، قدرت نرم خود را، به‌ویژه در تعامل با ایران، افزایش دهد. این پژوهش درصدد بررسی این سؤال است که کاربست دیپلماسی علمی آمریکا در همکنشی با ایران، در قالب چه مؤلفه‌هایی تبیین می‌شود. با بهره‌مندی از روش کیفی و جمع‌آوری داده‌ها از منابع اینترنتی و کتابخانه‌ای، این فرض آزمون می‌گردد که، کاربست دیپلماسی علمی آمریکا در همکنشی با ایران، در جهت افزایش قدرت نرم را می‌توان در قالب مؤلفه‌های ایجاد تعامل هدفمند، اعتمادسازی و همگون‌سازی تبیین نمود.
