آراء دکتر شریعتی درباره روحانیت و فقاهت در برهه‌های مختلف، صورت‌های گوناگونی یافته است. مسئله تحقیق حاضر، واکاوی بخشی از نظریات اندیشه سیاسی شریعتی است که نسبت میان روحانیت و سیاست را روشن می‌سازد. یافته‌های تحقیق با ابتنای بر روش توصیفی- تحلیلی و متن‌محور گویای آن است که شریعتی در پاره‌ای از آثار خود مواضعی آن‌چنان همسو با نیابت سیاسی ـ اجتماعی روحانیون در عصر غیبت اتخاذ می‌کند که در بادی امر، پژوهش درباره اعتقاد یا عدم اعتقاد او به ولایت فقیه، به عنوان جایگاهی حقوقی در جامعه سیاسی شیعیان عصر غیبت را ضروری می نماید. در این راستا، ابتدا تصویری کلی از منظومه فکری شریعتی و مفصل‌های اثرپذیری وی از مکاتب و اندیشه‌های مختلف ارائه شده و سپس جایگاه سیاسی روحانیت و سیاست در قالب مفهوم ولایت فقیه در اندیشه وی تبیین گردیده است.